10

De toiletten waren in het souterrain van de feestzaal en Jan genoot van de stilte terwijl hij zijn gevoeg deed. Hij was geen man van massale bijeenkomsten – dat was hij nooit geweest – en nu het belangrijkste deel van de avond voorbij was, wilde hij er zo snel mogelijk vandoor. Hij besloot nog een rondje door de zaal te maken en dan zat het erop voor vandaag.

Toen hij de gang op liep, kwam hij Julia Neitinger tegen. Als Jan haar tegen het lijf liep, moest hij steeds denken aan een van zijn patiënten, die deze nieuwe collega ‘Dokter Wow’ noemde, een niet geheel onterechte bijnaam voor de blonde arts. Vooral nu ze voor deze avond haar keus op een zwarte cocktailjurk had laten vallen.

Jan had Julia pas een paar weken geleden leren kennen, toen ze in het kader van een roulatieprogramma van artsen naar zijn afdeling was overgeplaatst. Hij vond haar een beetje zonderling en het contact was tot nu toe niet erg hartelijk. Volgens de roddels in de kantine had ze een jaar voor ze in de Boskliniek kwam werken een miskraam gehad en was ze kort daarna door haar man in de steek gelaten – naar verluidt voor een veel jongere vrouw, met wie hij meteen een gezin had gesticht.

Die klap was overduidelijk hard aangekomen bij Julia, wat Jan zich goed kon voorstellen. Toch was ze een van de weinige mensen van wie hij niet echt hoogte kreeg. De ene keer gedroeg ze zich collegiaal en vriendelijk, de andere keer kribbig en afwijzend.

Nu stond ze met een van pijn vertrokken gezicht op de overloop, leunde tegen de muur en keek naar haar opgeheven voet.

‘Stomme pumps,’ zei ze, toen ze Jan op zich af zag komen.

‘Gaat het een beetje?’

‘Ik verstapte me op de onderste tree. Het doet nogal pijn. Waarschijnlijk pas ik er over een paar minuten niet meer in.’

‘Je moet je voet koelen. Ik zal in de tussentijd een drukverband halen.’

‘Dat zou aardig zijn.’ Ze knikte in de richting van de dames-wc. ‘Zou je me even kunnen helpen, alsjeblieft?’

‘Natuurlijk.’

Jan legde zijn arm om haar heen en ze hinkten samen naar de toiletruimte. Hij ondersteunde haar tot bij de wastafel en hielp haar op een ladekast te gaan zitten zodat ze haar voet in een van de wasbakken kon zetten.

‘Dank je wel, mijn redder.’ Ze glimlachte en deed haar hold-up-kous uit. Toen wees ze naar de kraan. ‘Zou je die even open kunnen doen?’

Jan liet koud water over haar enkel lopen en ze stootte een onderdrukte gil uit. ‘God, wat is dat koud!’

‘Maar dat is goed voor je,’ antwoordde Jan, en hij bekeek haar voet. ‘Ik zie geen zwelling. Kun je hem bewegen?’

Ze wiebelde met haar tenen en knikte. ‘Ja, en het doet ook niet meer zo’n pijn.’

Jan knikte. ‘Ik denk dat het net goed is gegaan.’

Hij keek haar aan en haar glimlach was veranderd – op een manier die hij niet vertrouwde. Julia wees met haar kin naar haar been en streek er met haar hand overheen. ‘Mooie benen?’

Meteen begreep Jan wat er met de verzwikte enkel aan de hand was. Hij schudde zijn hoofd, zuchtte en liep naar de deur. ‘Na deze wonderbaarlijke genezing kan ik je alleen maar een prettige avond wensen.’

Haastig trok ze haar voet uit de wastafel en sprong eraf.

‘Jan, wacht even, alsjeblieft!’

Opeens leek elke zelfverzekerdheid uit haar blik verdwenen. Ze was nu niet meer Dokter Wow, maar een vrouw die zichzelf op een blunder had betrapt.

‘Sorry, Jan, het spijt me. Neem het me niet kwalijk, alsjeblieft. Het is gewoon… ach, ik heb weer te veel gedronken.’

Hij knikte en deed de deur open. ‘Zand erover. Maar laat dit niet nog eens gebeuren.’

Ze sloeg haar ogen neer en keek naar haar blote voet. ‘Dank je. Het spijt me echt. Ik weet niet wat me bezielde.’

Jan zei niets. Eenmaal terug in de hal besloot hij af te zien van zijn afsluitende rondje door de zaal.